تعطیلات برای من همین جا تموم شد.
و این تعطیلاتم مثل تعطیلاته دیگه، حتی بدتر از اونا گذشت، از حیث استرس و خرد شدن اعصاب.
البته هیچ تعطیلاتی به تعطیلات ۲ سال پیش از حیث مزخرف بودن و اعصاب خط خطی شدن نمی رسه.
اونجا بود که فهمیدم نخیر، این حالات من اصلا طبیعی نیستحتما منو چشم زدن، اون قدری که رو مخشوم رژه رفتم و اعصابشون رو خرد کردم.
اما نوبت من هم می رسه،
هنوزم که هنوزه می ترسن از من، یکیشون خیلی واضح اومد گفت اره شما خطرناکی، یه دفعه ممکنه یه کارایی بکنی.
اولا که من به خاطر شما درس نخوندم قبلا، که حالا بخوام از رو رقابت با شماها کاری کنم.
دوما و مهمتر اینکه،وقتی حس اشباع شدن تو یه چیزی بهت دست بده، معنیش اینه که تصور برا پیشرفت کردنت کم میشه توی اون چیز. نمی دونم این حس پر شدن از کجا اومد تو ذهن من.
خیلی سخت شد ادامه کار، یعنی ادامه تحصیل. میشه گفت به جای لذت بردن از فهمیدن و کشف کردن و تحلیل کردن، خودمو درگیر حاشیه ی درس خوندن و تحقیق پژوهش کردم.
حاشیه هم مثل وویس و جزوه عین استاد، مقاله خوندن لاک پشتی، سعی در فهمیدن همه چیز، صفر و یک شدن تو درسا و.... کلا میشه گفت کمال گرایی مثبتی یعنی عطشم برا ادامه دادن و پیشرفت و انگیزه ی عالیم، تبدیل شد به کمال گرایی منفی یا رفتن تو حاشیه رشته.
تصور اینکه ۱ بشه ۰.۹ می خوره آدمو.
یا یک، یا صفر. تفکر‌کمال گرایی، اونم از نوع منفی.
کلا یا داری خود خوری میکنی، یا مقایسه، یا نشخوار فکری، یا فکر به آینده و تصور اون، ترس، تنبلی، اهمال کاری، همه اینا، حتی به تنهایی آدمو فلج می کنه.
اصلا میشه انتظار داشت همچین تفکری و شخصیت و روحیه ای، مولد باشه و بتونه کاری انجام بده؟ بره جلو؟ تحقیق کنه؟ چیزی بسازه؟؟ کار کنه حتی؟ یا اصلا مدیریت زمان داشته باشه؟؟؟
خدا خودش بهم رحم کنه، خیلی ازش خواستم که بابا منم دارم یه کارایی میکنم برا حل این مشکل، توهم یه کاری بکن، یا از تو حرکت، و از من برکت. ولی خدا هم انگار ولم کرده، همون طوری که ولش کردم.
چیزی که عوض داره گله نداره.
زندگی نباتی، استرس، توهمات، .... فک کنم خودمو خوب توصیف کردم.
مثلا کارا این قدر میمونه که، چقتی میخوام تفریح کنم استرس می گیرم، وقتی میخوام درس بخونم عذاب وجدان، اصلا یه وعضیه.
خدا همه کمال گرایان منفی رو شفا بده!
بگو الهی آمین.
الهی امین