خب آیا من پررو ام؟؟
میشینم با مادرم بحث میکنم و عکس بهش نشون میدم که ایشون چطورین و مورد خوبی هستن یا نه؟ یا اینکه میشناسین خانواده ش رو و .... از این دست حرفا.
خودم میفهمم برا مادرم یه جورایی سخته در مورد اینا حرف زدن.
انگار زن گرفتن یه جور پررویی حساب میشه! چرا آخه؟؟
حالا من که حرکت خاصی هم نزدم تو عمرم.
همین حس خجالت بی معنی که کلا هست تو خانواده در مورد موارد دیگه صادقه.
رورارویی با اولین ها سخت بوده برام و صد البته آماده نبودم برابرشون.
خیلی وقتا خودم تصمیم گرفتم که چیکار کنم با این قضایا.
کاشکی قبل این اولین ها حداقل یه آمادگی میدادن به آدم.
بااینکه گفتن به خانواده حداقل برای من اینو در برداشته که سرهرچیزی انگشت اتهام بیاد سمتم...ولی بااین وجود میگم همیشه خانواده بهترین گزینه مشورتی هستن توام با مشاور!
برای من دو سویه بوده...هم سود داشته هم ضرر!
دیشب فکر میکردم بچه داشته باشم قطعا یک سری آپشنها براش درنظر میگرفتم..برای همین باید همسرم مثل خودم فکر کنه.
اره حرفت منطقیه.
ولی یه چیز دیگه هم هست، که در مورد من صدق نمیکنه اما ممکنه چیزی رو که بهشون بگی بعدا تو دعوایی چیزی بزنن تو سرت!
و اینکه اصولا تو خانواده یه لج بازی هست که کسی زیاد حرف دیگران رو قبول نمیکنه و بیشتر حرف دوست، آشنا، همکار و ... مورد قبوله تا حرف اعضای خانواده.
چه آپشنی؟ از چه نظر؟؟