من از سال پیش تا الان

هربار که بیشتر از اینا می نویسم، انگار بیشتر خودمو میشناسم.

همی موقع ها سال پیش، تو افکارم خودم غرق می شدم، نمی تونستم بیانشون کنم.

برا خودم فکر و خیال می کردم. اذیت می شدم. توی خودم می ریختم.

حرف زدن با دختر؟؟ اصلا. مگه می تونستم. توانشو نداشتم.

حتی پشت نت. 

با همین افکار شبا می‌خوابیدم، صبح ها بلند می شدم، بدون اینکه به کسی بتونم از خودم، چیزایی که باهاش درگیرم حرف بزنم.

درگیر بودم با خودم. 

اولین بار هم که اومدم اینجا، باز استرس می گرفتم چیزی بگم.

خیلی روراست بخوام بگم، اومدم اینجا تا حداقل این ترس، این استرس لعنتیم بریزه. دو کلمه پشت نت حتی بتونم صحبت کنم با همونا! 

خدا رو شکر دوستا یا شاید بگم دوست خیلی فهیمی پیدا کردم، همون اولا، که خیلی جلوتر از سنشه. چندبار هم بهش گفتم که جلوتره. از خیلی جهات.

امیدوارم خوشبخت بشی، که میشی. 

دیگه تو خوشبخت نشی هیچی دیگه، برو بکش خودتو