جسد نزدیکان و دوستان را بعد از مرگ خاک می‌کنیم
هر از گاهی به قبر آن‌ها برمی‌گردیم، به یه امید خاصی که اون دوست یا آشنا اونجاست، یه حسی ازش اونجا مونده
خب مشخصه انسان داره خودشو گول میزنه.
اون که مرده و دفن شده صرفا یه جسم در حال تجزیه‌ست، بعد از مدتی حتی نمیخواد وجود داشته باشه.
ولی هر بار خودمون رو گول میزنیم ، توجیه می‌کنیم نه حتما چیزی اونجاست
در صورتی که نیست، اون رفته تموم شده،
ولی مگه دل آدم، احساس آدم اینو میفهمه؟
نه نمیفهمه چون توجیه گره، حقیقتو نمیخواد باور کنه...
دوس دارم وقتی مردم جسدم رو بسوزونن
تو چی؟
من؟
فکر نکردم بهش
اهمیت نمیدم شاید
وقتی مردی، مردی دیگه
تموم شده